Mijn reuma-verhaal
Enkele jaren geleden werd ik geteisterd door reuma die door mijn lichaam gierde. De zwelling en pijn in mijn handen waren mentaal het zwaarst om te dragen. Na meer dan een jaar niet in staat te zijn geweest om te haken, en het zien van al dat onbenutte potentieel me droevig maakte, besloot ik mijn haakgerei te verkopen. Het was een pijnlijke en moeilijke beslissing, maar wel de juiste. Elke dag ermee geconfronteerd worden werkte demotiverend en deprimerend voor mij. In diezelfde periode werd mijn fiets weggezet en kwam de wandelstok van de foto in mijn leven. Een fleurig exemplaar. Ik dacht dat ik er een soort modieus accessoire van kon maken. De wandelstok had ik niet constant nodig; hij diende alleen om me te helpen opstaan of uit de auto te komen. Eenmaal op gang gekomen kon ik verder schuifelen zonder de stok.
De ontstekingsremmer Arcoxia was een dagelijkse metgezel. Ik kon het me niet veroorloven om deze te vergeten in te nemen, aangezien de wandelstok alleen niet voldoende was om me overeind te helpen. Het was zeer confronterend om op mijn 40e door mijn kinderen uit de zetel te moeten worden getrokken. Het maakte me moedeloos.
Op dat moment werkte ik ook op een IT Service Desk, waarbij ik ook installaties en kleine reparaties uitvoerde. Ik kon geen laptops meer openen en simkaartsloten gingen amper open. Mijn zelfbeeld en toekomstvisie kregen klappen. Langzaam maar zeker begon ik wel betere dagen te krijgen. Ondanks dat ben ik van functie veranderd. Voor mijn gevoel van eigenwaarde. Een functie waarbij er minder fysieke vereisten waren, maakte het toch iets makkelijker om niet te hoeven kijken naar die zaken die plotseling niet meer mogelijk waren.
In januari 2023 ontdekte ik Brian Bradley en Egoscue. Vandaag de dag ben ik zelf een Postural Alignment Specialist, een houdingscoach. Mijn wandelstok heb ik al anderhalf jaar niet meer gebruikt en mijn ontstekingsremmers neem ik nog maar sporadisch in; een pilletje of drie om de twee maanden, als de reuma net iets te hard opsteekt. Want dat doet het nog steeds, alleen is het lang niet meer zo pijnlijk en gaat het veel sneller voorbij. En oh ja, ik haak ook weer, zij het niet meer de grote stukken die ik vroeger deed. Maar we zijn ook weer zoveel jaren verder, en we zijn nu bezig met andere zaken.
